Η σύγχρονη τάση αναζήτησης συνδυαστικών λύσεων, με στόχο τη διατήρηση των παραδοσιακών μορφών καλλιέργειας, την προστασία και ανάδειξη του τοπίου και τη συμμετοχή του σύγχρονου ανθρώπου σε δραστηριότητες που αναπτύσσονται στην ύπαιθρο, οδηγούν σε νέες μορφές τοπίων, όπως είναι τα οικο-τουριστικά τοπία.

Η έννοια του τοπίου εκφράζεται μέσα από τη σχέση του τόπου με τον άνθρωπο και συνίσταται από φυσικά, αισθητικά, κοινωνικά και αντιληπτικά στοιχεία. Έτσι, ο σχεδιασμός της παρέμβασης και η ένταξη της στο φυσικό περιβάλλον στοχεύουν στην αποκατάσταση της διαταραγμένης σχέσης κατοίκου-επισκέπτη με το τοπίο της ευρύτερης περιοχής, ένα χαρακτηριστικό που εντοπίζεται στις περιοχές με έντονη επισκεψιμότητα.

Με άξονα αυτή τη λογική, προσαρμόζεται πλήρως στο ανάγλυφο η δομή του νέου οικισμού. Ο σχηματισμός του «αγκαλιάζει» τον ελαιώνα και από όλα τα σημεία υπάρχει απρόσκοπτη θέα προς τη θάλασσα.

Οι χώροι κίνησης και κατοίκησης ακολουθούν τις κλίσεις  του εδάφους, ώστε να μη διαταραχθεί το φυσικό τοπίο. Παράλληλα, αυτό εξυπηρετεί τις κατοικίες να έχουν θέα στη θάλασσα και τον ελαιώνα και επαρκή ηλιασμό καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας.

Ο υπάρχοντας άξονας προεκτείνεται, διέπει το νέο οικισμό και καταλήγει στο κεντρικό άξονα κίνησης που συνδέει τον οικισμό με την ευρύτερη περιοχή. Η χάραξη των οδικών αρτηριών έγινε με βάση τους κανονισμούς του ΓΟΚ, το πλάτος να είναι 6 μέτρα διπλής κυκλοφορίας και η κλίση να μην ξεπερνάει το 10%. Χαρακτηρίζεται από ήπια κυκλοφορία και περιορισμένη χρήση του αυτοκινήτου μόνο για επιτακτικές ανάγκες, επομένως προβλέφθηκε υπόσκαφος χώρος με επαρκείς θέσεις στάθμευσης σε κοντινή απόσταση από τις κατοικίες, ώστε να μην προκύπτουν θέματα οχλήσεων και παρενόχλησης των πεζών.

Στο ενδιάμεσο τμήμα του άξονα προσαρτώνται οι πτέρυγες με τις κατοικίες προσωρινής κατοίκησης. Ο σχεδιασμός και η τοποθέτηση τους έγιναν με βασική παράμετρο την υψομετρική διαφορά. Συνολικά τοποθετούνται 7 μονόχωρα τύπου Γ, 4 πυργόσπιτα και 16 γραμμικά μονόχωρα σε δύο στάθμες.

Στην πτέρυγα που βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του δρόμου τοποθετούνται τα μονόχωρα τύπου Γ και οι 3 πύργοι. Τα φυτεμένα δώματα των μονόχωρων δημιουργούν έναν «κήπο» στο επίπεδο του δρόμου. Ο χρήστης που περπατάει στο δρόμο και στρέφεται προς τη θέα της θάλασσας, δε βρίσκει στο οπτικό του πεδίο δώματα κατοικιών αλλά ένα ενιαίο φυτεμένο από τοπικά βότανα επίπεδο.

Στις δύο πτέρυγες που βρίσκονται στο επίπεδο του δρόμου και αρθρώνονται μέσω της πλατείας τοποθετούνται τα τραπεζοειδείς γραμμικά μονόχωρα σε δύο στάθμες. Στα ισόγεια η πρόσβαση γίνεται από το επίπεδο του δρόμου και μπορούν να εξασφαλίσουν πλήρως την πρόσβαση σε άτομα ΑΜΕΑ. Στα μονόχωρα του ορόφου η πρόσβαση γίνεται από μία δευτερεύουσα διαδρομή μέσω κλιμάκων ή ράμπας.

Η τυπολογία και επιλογή των επιμέρους τύπων έπρεπε να μην αντιμετωπιστεί ως «αυτόνομη  κατοικία», αλλά ως κύτταρο-στοιχείο που η εν σειρά ανάπτυξη του θα οργανώνει μια πτέρυγα.

Στην πλατεία τοποθετείται σε δύο στάθμες το δημόσιο κτίριο συλλογικών δραστηριοτήτων. Στη στάθμη του δρόμου πραγματοποιείται η ενημέρωση και υποδοχή των επισκεπτών και η λειτουργία του αναψυκτήριου ή καφενείου. Άλλωστε, η πλατεία με το καφενείο αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο ενός ελληνικού χωριού, κάτι το οποίο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει στον οικισμό. Στον όροφο τοποθετούνται η αίθουσα διάδρασης και τα διοικητικά γραφεία, όπως θα αναλυθεί εκτενέστερα στη συνέχεια.

Πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του τοπίου και στην αλληλεπίδραση του χρήστη με αυτό διαδραματίζουν οι περιπατητικές διαδρομές που προστίθενται στον οικισμό. Οι δευτερεύουσες-βοηθητικές ως προς τις κατοικίες διαδρομές προεκτείνονται ως την παραλία ως περιπατητική διαδρομή ή αποτελούν «πύλες εισόδου» από τις κατοικίες προς τον ελαιώνα.

Η μία από αυτές ξεκινά από τις κατοικίες και την πλατεία, φτάνει στο υπαίθριο θέατρο και στην μικρή προβλήτα και καταλήγει στο άλλο άκρο του οικισμού μέσω της παραλίας. Οργανώνει χρήσεις στην παραλία, κάτι που εκλείπει στην υπάρχουσα κατάσταση, και καταλήγει στο μεγάλο λιμενοβραχίονα.

Το υπαίθριο θέατρο αποτελεί την κατάληξη της χερσαίας περιπατητικής διαδρομής και αποτελεί βασικό στοιχείο της, συμβάλλοντας στην ανάπλαση του δημοσίου χώρου και την ανάδειξη των πολιτιστικών χαρακτηριστικών της περιοχής.

Ο σχεδιασμός του υλοποιήθηκε με άξονα τη μορφολογία του εδάφους χωρίς να αλλοιώνει το φυσικό τοπίο. Οι κερκίδες-σκαλιά κατασκευάζονται από πλάκες οι οποίες «φυτεύονται» στο έδαφος ακολουθώντας την κατηφορική κλίση του εδάφους προς την ακτή. Τα δύο τοιχία προστατεύουν τις βαθμίδες του θεάτρου από την έντονη υψομετρική διαφορά. Καταλήγει 1 μέτρο πάνω από τη στάθμη της θάλασσας σε ένα ενιαίο πλάτωμα 3 μ. που αποτελεί μέρος της μικρής προβλήτας. Απέναντι ακριβώς και ως μέρος αυτής της μικρής προβλήτας, μέσα στη θάλασσα, βρίσκεται η σκηνή, πλάτους 6μ. και μήκους 17μ.

Η διαμόρφωση της κατασκευής θα έχει διπλή χρήση. Θα χρησιμοποιείται άλλοτε ως υπαίθριο θέατρο όταν χρειάζεται και άλλοτε ως σημείο θέασης προς το Μυρτώο Πέλαγος. Η χωρητικότητα του έχει υπολογιστεί να είναι επαρκής για τους κατοίκους και τους επισκέπτες του οικισμού.

Στόχος αυτής της διαμόρφωσης θα είναι η φιλοξενία πολιτιστικών δρώμενων τσακώνικου ή άλλου περιεχομένου τους θερινούς μήνες. Άλλωστε, η ευρύτερη περιοχή της Νότιας Κυνουρίας δε διαθέτει κάποια ανάλογη διαμόρφωση. Το φυσικό περιβάλλον του σημείου και η θέα προς το Μυρτώο Πέλαγος καθιστά το σημείο ιδανικό.

Η μικρή προβλήτα που τοποθετείται στην παράκτια περιπατητική διαδρομή θα εξυπηρετεί μικρά σκάφη αναψυχής, θαλάσσια άθληση και ερασιτέχνες αλιείς. Αυτό αποφασίστηκε, διότι, η μεγάλη προβλήτα που υπάρχει εξυπηρετεί μεγάλα αλιευτικά και καΐκια και κρίνεται επικίνδυνη για τέτοιου είδους δραστηριότητες.